Nie lękaj się, prezesie!
Tu nie ma czego drżyć;
Czytelnik dużo zniesie,
Można zeń śmiało kpić. [Boy].
Dziwny mamy czas. ”Auschwitz to w dzisiejszych niespokojnych czasach wielka lekcja tego, że trzeba czynić wszystko, aby uchronić bezpieczeństwo i życie swoich obywateli”.
Takie zdanie wypowiedziane w Oświęcimiu spowodowało burzę. Bo obiektywnie słuszne dążenie do zapewnienia bezpieczeństwa obywatelom zostało wyrażone przez panią polityk, która równocześnie wypowiada Europie zobowiązanie do solidarności. Tym razem w sprawie uchodźców. To zaś grozi osłabieniem bezpieczeństwa obywateli naszego państwa, które w obliczu zagrożenia już bez specjalnych oporów może być pozostawione własnemu losowi.
Na razie oficjalna propaganda milczy w tej sprawie. Przykłady jednak mamy znamienne. Parlamentarzysta najpóźniej w swoim czasie zorientowany, że wprowadzono u nas stan wojenny zalicza do obcych agentów najbardziej wyrazistą ofiarę jego wdrożenia. Bo ostatnio ów rzekomy nicpotem ośmielił się był protestować przeciwko ograniczeniu swobody protestowania, zagwarantowanej w Konstytucji.
Niepewny swych czynów rząd zawsze alergicznie reaguje na próby podważania swych konstatacji. Niewiarygodny zaś polityk nie może liczyć na akceptację swych słów przez krytycznie nastawionych doń ludzi. W związku z tym każdy też może łatwo ocenić funkcjonariuszy władzy. Kiedy na krytykę odpowiadają argumentami widać, że są przekonani o swoich racjach i szczerzy. Kiedy reagują inwektywami, przeciwnie.
Najgorzej jednak wypadają ci, którzy się starają swoje błędy skryć w cieniu powszechnie uznanych i jednoznacznie dotąd odbieranych symboli. Próby rozszerzenia ich znaczenia są z góry skazane na niepowodzenie. Patos zaś i namaszczenie bardzo podkreślają wypowiadane absurdy. Dlatego, mimo że są tak bardzo w polityce niebezpieczne, chętnie się je wykorzystuje w grotesce.
Życie jest teatrem. Zgoda, ale my doświadczamy teraz jego szczególnej odmiany. Ciekawe jak długo potrwa artystyczny sukces kpiarzy, którzy ostatnio zawładnęli sceną.
