Gdyby nie było Polski, nie byłoby Polaków! [Alfred Jarry]
Wczorajsze doniesienia silnie koncentrują się na naszym wizerunku. Stąd również blogi nie odmówiły sobie komentarzy dla tego stanu rzeczy.
Edwin Bendyk więc pisze, że w “W Globalnej Wiosce pełno wsiowych głupków, dla których, jak w „Konopielce”, jedynym sposobem wyróżniania się w towarzystwie jest głośne puszczanie bąków”. Może to zbyt okrutne skojarzenie, bo jak dalej pisze “O ile PZPR rządząca PRL-em była partią marksistowsko-leninowską, to PiS jest bodaj pierwszą przy władzy partią patafizyczną.
Patafizyka zaś, to nauka wymyślona przez Alfreda Jarry, także autora dramatu pt. “Ubu Król, czyli Polacy”. Dowodzi ona potencjalnych właściwości zarysów rzeczy, przedstawionych symbolicznie przy pomocy urojonych rozwiązań. Nie można więc raczej jej efektów porównywać z “walką na pierdzenie”, opisaną przez Redlińskiego, bo rzeczona scenka przedstawia jednak skrajny przypadek, wymykający się zazwyczaj regułom.
Natan Gurfinkiel zauważa, że “patologiczne zjawiska w funkcjonowaniu mechanizmów społecznych na styku państwo- obywatel przestają być zauważalne. zbyt długotrwała i nadmiernie rozpowszechnione wynaturzenia w jakimś momencie zaczynają uchodzić za normę”. Rzecz musi dotyczyć także wizerunku społeczności, której reprezentanci zachowują się niestandardowo.
Kiedy więc oficjalnie padają dewocyjne uzasadnienia naszego bezpieczeństwa przed zamachami, codziennie słychać zaprzeczanie faktom, obserwujemy odwracanie znaczeń, mniej dziwią niespodziewane wybuchy śmiechu oficjeli, czy nawet ich zaskakujące psikusy. Tyle tylko, że w ich wyniku wizerunek całej społeczności staje się co najmniej kontrowersyjny.
Jeżeli do tego dojdzie skłonność do rzeczonej patafizyki, owocującą swoistą pasją do poszukiwania spisków, to wraz z nonkonformizmem zachowań przestaje dziwić fakt, że nasi przedsiębiorcy trzymają pół biliona złotych na nisko oprocentowanych kontach bojąc się je inwestować.
