“Ludzie to lubią, ludzie to kupią
Byle na chama, byle głośno, byle głupio
Do miast i wiosek, prosta nauka
Każdy wie za co ludzie płacą
Licznik stuka w refrenu takt” [Młynarski]
Jak piszą modelowy beneficjant dobrej zmiany zaproponował rówieśnikom drogę do kariery, dostępną bez mozolnego poddawania się dyktatowi logiki i godzin spędzonych pośród zakurzonych woluminów. Podjechał pod studencki klub “beemwicą”, aż 350 metrów. Przybył z ochroniarzem, stawiał wszystkim wódkę, proponował ministerialną posadkę i błyszczał przed szarymi kandydatami do statusu elit, podążającymi tradycyjną drogą do kariery.
On im dobrotliwie pokazał skrót, który sam wykorzystał. Trzeba być we właściwym czasie, na właściwym miejscu i właściwie się zachować. To jedyna umiejętność i ci, którzy się przed “ministrem” nią wykazali, od razu mieli propozycję kariery. Bo on dobre panisko jest.
Inni profitenci wyborów mniej radośnie prezentują swój awans. Bardziej świadomi zagrożeń albo konieczności wsparcia usiłowań Prezesa wykrzykują o goleniu głów zwolennikom tradycyjnej drogi awansu lub starają się otoczenie utwierdzić w przekonaniu, że dotychczasowy establishment, to “elyty”.
One bowiem nie pojmują, że o właściwym rozumieniu wyzwań współczesności stanowi tylko bezkrytyczny aplauz dla szefa PiS-u. On jeden przecież nie boi się stwierdzić, że ci, których dobrozmieńcy miłościwie nazywają drugim sortem, animalnym elementem, gestapowskim wręcz, czy łagodniej tylko komunistami i złodziejami lub osobnikami specjalnej troski posługują się mową nienawiści.
Władza zaś, prawdziwa zatem elita bez obaw wychodzi do ludu, do młodzieży szczególnie i na własnym przykładzie prezentuje swoją dojrzałość i zadowolenie z życia. Oraz omnipotencję. Bo jest się paniskiem tylko wtedy, kiedy się siada do samochodu, rozkłada gazetę i samochód rusza.
Aliści PiS zaprzecza. – To pomówienie – powiada jeden z najbardziej typowych jego wyrazicieli. A PiS-owski lud? On to kupi. Sam przecież wybrał sobie przedstawicieli.
