Nadal trwają zmagania z reprywatyzacją, a właściwie z towarzyszącymi jej aferami. W tle zaś wre polityczna batalia.
Miejscy urzędnicy, zwolnieni z pracy byli pierwszymi ofiarami. Wczoraj dołączyła do nich pracownica ministerstwa sprawiedliwości, która sama się podała do dymisji. Media głoszą, że uzyskała 38 milionów złotych w ramach odszkodowań za mienie znacjonalizowane przez komunistów. Prokuratura zaś już od kwietnia bada jej oświadczenia majątkowe.
Sam problem reprywatyzacji przechodził różne koleje. Najzabawniej w tym względzie przedstawiają się meandry PiS-owskich poglądów na problem. Jeszcze przed wejściem w alians z formacjami, których wyraziciele swój krok usprawiedliwiali słowami: “Polskie soledarne budujem bynajmiej” Jarosław Kaczyński twierdził, że reprezentuje “środowisko polityczne, które od zarania III Rzeczypospolitej wypowiadało się za reprywatyzacją i które już przed wielu laty sformułowało postulat moralnej rewolucji”. Potem jednak o zapomniał o problemie.
Teraz mamy pasztet, który spożyją wszystkie partie polityczne. Bo tam, gdzie nie ma zasad, jest bezprawie. A etos urzędniczy zepchnięto w tło, kiedy stanowiska w administracji stały się politycznym łupem każdej zwycięskiej formacji. Szczególnie zaś od kiedy konkursy zastąpiono mianowaniami w służbie cywilnej.
W końcu to nic dziwnego. Historia uczy, że nowoczesne państwa powstawały na gruzach plemiennych wspólnot, przemocą podporządkowywanych ciemięzcom, zdolnym dobra, zagrabione nowym poddanym rozdzielić pośród najętych jurgieltników, pozostawiając sobie dostateczną ich część do czynienia kolejnych zaciągów.
Jesteśmy w okresie przejściowym, od komunistycznego bezhołowia do nowoczesnej cywilizacji. Nic więc dziwnego, że co pewien czas się u nas jawią jakieś reminiscencje pierwotnego sposobu sprawowania władzy.
Bo przecież pogląd, że “prawo naturalne ma prymat nad stanowionym” nadal jest u nas żywy. A nie ma nic bardziej naturalnego, od własnego interesu.
