Admiracja bylejakości doznaje uszczerbku wraz z kolejnymi sukcesami naszej reprezentacji. Prosty człowiek, niewykształcony i pozostający na garnuszku państwa znika z kręgu wyobrażeń o patriotycznym wzorcu, zastępowany przez fachowca, obytego w świecie, perfekcyjnie wykonującego swą pracę. Tępy kibol, nienawidzący wszystkiego i wszystkich również gdzieś przepadł a jego symbole przejęli rozradowani ludzie, wespół z kibicami przeciwników świętujący piękno sportowego wysiłku.
Także sam patriotyzm zaczyna się wyrażać w braku kompleksów, akceptacji cudzoziemców, zrozumienia ich potrzeby eksponowania swoich emocji, przyzwolenia na ich sukcesy. Nasza radość przestaje być wiązana z klęską innych. Nic tu nie pomagają ponure zapewnienia dyżurnych głosicieli krzywd, zadawanych nam rzekomo przez obcych, o pragnieniach boiskowych zwycięstw i stawiających naszym zawodnikom absurdalne wymagania.
Szczególnie groteskowo wypadają podejrzenia rzucane na sportowców, którzy na co dzień występują w zagranicznych, szczególnie niemieckich drużynach. Wedle naszych “znawców” nie “dadzą z siebie wszystkiego” w obawie, że spowoduje to obniżenie ich apanaży w macierzystych klubach. Oskarżenia powodowane organiczną podejrzliwością ksenofobów wobec tych, których skaził kontakt z zagranicą mają długą, jeszcze sowiecką tradycję.
Chociaż informacje o fali donosów składanych przez sąsiadów na beneficjantów programu 500+, przepijających efekty państwowej szczodrości mącą nieco atmosferę narodowego święta, to nie można się oprzeć wrażeniu, że dzieje się coś niezwykłego.
Trudno bowiem zadać bardziej niszczący cios apoteozie prostactwa, nieuctwa, partactwa, temu wszystkiemu co wzbierało ostatnio, a od zawsze dawało żer demagogom wszelkiej maści, tworzącym sobie wygodny byt kosztem swych niezbyt rozumiejących rzeczywistość wyznawców.
Chwała więc piłce nożnej.
