„Bezbarwne zielone idee wściekle śpią” [Chomsky]
Nie będzie brexitu. David Cameron łaskawie oświadczył, że uzyskane wczoraj zapewnienia mu wystarczą do tego, aby Wielkiej Brytanii nie wyprowadzać z Unii. Jego państwo tylko nie będzie już uczestniczyć w dalszej integracji kontynentu. Albo więc Unia jest dobrem, którego wartość wyklucza wszelkie ustępstwa wobec nacjonalistycznych ciągot w poszczególnych państwach, albo jest zła i musi ustępować przed roszczeniami niezadowolonych. Wczoraj się okazało, że drugi wariant jest prawdziwy.
Kiedy jeszcze powstawała EWG, Francja stanowczo oponowała przeciwko przyjęciu Wielkiej Brytanii do wspólnoty. Największym orędownikiem trzymania Wyspiarzy za morzem był Charles de Gaulle, któremu przypisywano wtedy zemstę za upokorzenia, jakich doznał podczas drugiej wojny światowej. On jednak twierdził, że brytyjski egoizm przysporzy nazbyt wiele kłopotów formującej się właśnie integracji. W rezultacie mimo usilnych zabiegów Brytyjczycy weszli do Wspólnot dopiero w 1973 roku. Teraz przysparzają kłopotów, stawiając żądania w momencie, kiedy Unia stoi wobec presji uchodźców, Rosji i w obliczu odradzających się nacjonalizmów.
Czy dobrze, że Unia się ugięła? Trudno powiedzieć, ale wydaje się, że postawa szefa PE, który chciał się brytyjskimi żądaniami zajmować dopiero po rozstrzygnięciu ich referendum w sprawie pozostania w UE była najwłaściwsza. Nie wykluczała bowiem poprawy europejskich regulacji, jednocześnie prezentując niewrażliwość na szantaż.
Nie zrywa się przyjaźni, nawet wystawionej na silną próbę. Na odtworzonej zawsze pozostaje węzeł. Taką maksymę wypisano niegdyś w Przekroju. Infantylna, ale coś w niej jest. Zawsze już będziemy pamiętać, że w trudnym momencie Brytyjczycy nas próbowali wystawić do wiatru.
Teraz pewnie znowu zapadną w sen, ale niezawodnie się obudzą w kolejnym złym dla Unii momencie, chociażby tylko aby udowodnić, że jeżeli “bezbarwne zielone idee” uznamy za alegorię marnej solidarności, to sztucznie zbudowane zdanie nabiera sensu.
