Premier rozmawiał z górnikami na szczycie węglowym. Byli tam też związkowcy. Mimo, że Piotr Duda niedawno jeszcze wykrzykiwał, że „rząd nie przejmuje się losem ludzi pracy -, a Donald Tusk nie chce żadnego dialogu z nimi. - Dlatego z władzą trzeba teraz rozmawiać argumentami siły” [Polskieradio.pl]. Mają wspólnie ustalić co z węglem a przede wszystkim z Kompanią Węglową. Nowy jej zarząd ma jeszcze w maju odpowiedzieć jak dalece za złą kondycję zakładu odpowiada światowy spadek cen węgla, jak brak inwestycji, jak przerost zatrudnienia. Przede wszystkim zaś dlaczego tylko połowa jej zakładów jest rentowna. Aby bowiem umożliwić wypłatę wynagrodzeń Kompania zamiast urobku sprzedała jedną ze swoich kopalń.
W ubiegłym roku wicepremier Piechociński skierował do naprawy KW swoich specjalistów. Wieloletnią pracownicę ministerstwa jako nowego prezesa Kompanii, przydając jej doświadczonego pracownika wielkich korporacji, jako zastępcę. Obu nowym i wszystkim starym członkom zarządu przyznano dla zachęty pensje wielokrotnie większe od najwyższych, przewidzianych w ustawie kominowej. Problem spadku rentowności postanowiono rozwiązać nowoczesnym marketingiem. Na miejscu się atoli okazało, że starzy członkowie zarządu nie posługują się komputerem, pisma im drukuje sekretarka i po gierkowsku przedstawia do podpisu. Nie udało się też nowym władzom stworzyć sieci eleganckich punktów sprzedaży węgla, bo starzy wiceprezesi rzecz zwyczajnie sabotowali. Dotychczasowe szopy i zasypane miałem składy są ich zdaniem zupełnie dobre. Podobnie starzy wiceprezesi byli przeciwni reklamie, bo logo jest na każdej kopalni i starczy.
Tymczasem powierzchnie składowe kompanijnych kopalń się zapełniły węglem, którego nie potrafiono sprzedać. Nabywcy zrywali porozumienia i kupowali gdzie indziej. Jedynie Polska Grupa Energetyczna była pod murem. Nie opłacało się jej odstąpić od wieloletniej umowy zakupu, bo by zapłaciła karę w wysokości połowy wartości nieodebranego węgla. Dzięki zaś budowie przez nią dodatkowych bloków energetycznych w Opolu Kompania mogła mieć do końca 2020 roku zagwarantowany zbyt. PGE dysponowała też odpowiednimi finansami. Nie wyszło jednak nic z nadziei. Śląscy bowiem wiceprezesi za plecami swoich szefów przysłanych z Warszawy spisali nową umowę z energetykami a dodatkowo przyznali im na 2013 rok ogromny rabat. W rezultacie KW miała w 2013 roku ponad miliard strat i nowi prezesi wypowiedzieli pracę, kierując jednakowoż do prokuratury doniesienie o podejrzeniu działania zasiedziałych członków zarządu na szkodę spółki.
Jak się sobie jeszcze wyobrazi wszystkie wady, zawsze trapiące państwowy przemysł, przerost zatrudnienia, mnogość organizacji związkowych, koterie rodzinne, towarzyskie i polityczne, to rzecz przestaje dziwić. I premier ma przed sobą bardzo trudny problem. Tym bardziej, że PiS mu nie ułatwia zadania. Jego prezes odkrył, że w węgiel trzeba inwestować. Wymaga jego zdaniem „reindustrializacji”. Zapomniał tylko, że inwestuje się w opłacalne przedsięwzięcia. Nie takie, które swoich wyrobów bez dumpingu nie potrafią sprzedać. A nie mogą bo węgiel opanowało lobby roszczeniowców, paraliżujące poczynania naprawcze właściciela.
Prawicowym też sposobem na trudności ze sprzedażą urobku przez kopalnie ma być embargo na rosyjski węgiel. Naszych konserwatystów znowu ośmieszono nie informując, że ten akurat nie jest problemem. Inne państwa oferują swój jeszcze taniej.
Biedne to państwowe górnictwo. Zamiast sprywatyzować co się jeszcze da, jedni je próbują szminkować reklamą i marketingiem w nadziei, że sprzeda swój absurdalnie drogi produkt. Inni uporczywie szukają przyczyn wysokich kosztów wydobycia, znanych poza tym każdemu dziecku. Jeszcze inni wykrzykują komunały. Nad konającym zaś molochem jak zawsze krążą populiści. Masa upadłościowa ma bowiem dla nich ogromną wartość odżywczą. Tym razem pachnie brukselskimi etatami. Upojna to woń.
