Osobnik karany już kiedyś za jazdę pod wpływem alkoholu siada za kierownicą samochodu, traci nad nim panowanie, wpada na chodnik i na miejscu zabija sześciu przechodniów. Pojazd się obala na dach, ale szofer wychodzi praktycznie bez szwanku. Obok niego siedziała dziewczyna, która przecież doskonale wiedziała z kim zamierza jechać. Również nie odnosi poważnych obrażeń.
Kilku zapitych dresiarzy wywala się z miejsca libacji na śródmiejską ulicę wielkiego miasta i bejsbolami tłucze po dachach przejeżdżających samochodów. Towarzysząca im kobieta, również pijana i będąca w ostatnim miesiącu ciąży kładzie się na jezdni, chyba aby uniemożliwić atakowanym autom wydostanie się z pijackiej zasadzki. Któryś z kierowców wpada w panikę i przejeżdża przyszłą matkę. Manewr się kończy śmiercią kobiety i jej dziecka przedwcześnie urodzonego w wyniku urazów mamuśki.
Politycy natychmiast znajdują okazję do zdobywania popularności. Im bardziej gamoniowato się prezentują, tym bardziej drastyczne kary proponują dla pijanych kierowców. Strachem zamierzają naprawiać pijusów. Świętoszki jak zawsze mylnie oceniają rzeczywistość i wyobrażają sobie, że taki opój się czegokolwiek boi. Nie po to się przecież nachlał.
Kiedyś, jeszcze za komuny TVP próbowała walczyć z pijaństwem przy pomocy programu zatytułowanego “Wódko, pozwól żyć”. Przedstawiano tam kobiety, zmaltretowane nałogiem swoich mężów. Szare, bezwolne, zastraszone. Próbowano budzić w alkoholikach współczucie. Tymczasem owe ofiary swoich wybrańców właśnie za własną bezradność cierpiały od nich razy. Aby ich uniknąć niektóre z kobiet starają się chyba uciekać do przodu, biorąc udział w alkoholowych ekscesach swoich partnerów.
Tu bowiem nie chodzi o pijaństwo kierowców. Idzie o wszystkich. O stereotyp, wedle którego chłop za kołnierz nie wylewa. I tu jest właśnie pole do popisu dla organizacji kobiecych. Kiedy by wyszły z kampanią, że pijak to impotent, miałyby natychmiast sukces. I w wyniku tego do dyspozycji ogromne fundusze organizacji, zwalczających teraz bezskutecznie alkoholizm płaczliwymi apelami. I nikt by się z nich nie natrząsał jak z feministek, próbujących przekonywać, że w obronie swoich przywilejów mężczyźni zawiązali przeciwko nim światowy spisek. I wreszcie by się opoje stały strachliwym marginesem. Jak wszyscy samozwańczy nosiciele portek, nie sprawdzający się w łóżku.
Łatwizna jest jednak powszechna. Dotyczy zatem również kobiet, którym się najwyraźniej nieprawdziwie przypisuje zimny pragmatyzm. To i mamy rozpasaną hołotę, zabijającą ludzi na ulicach.
I niczego w tym nie zmienią groteskowo marsowe miny polityków próbujących przekonywać, że wystraszą pijaków. Dwudziestoletnim kryminałem, jak dwunastoletni nie skutkuje.
