Mariusz Błaszczak oblekał się właśnie w to co u niego oznacza radosny wyraz twarzy aby zapowiedzieć stojącego za nim Piotra Glińskiego, który również się gotował do prezentacji wizerunku, potocznie kwitowanego słowami “swój chłop”. Reporter już podsuwał pierwszemu z panów mikrofon, kiedy nagle przycisnął wolną ręką słuchawkę do ucha. - Papież abdykował - powiedział opuszczając mikrofon. - To co, nie będzie wywiadu? - Mariusz Błaszczak zmienił oblicze na smutne co w skali jego zasobów oznaczało poprzedni wygląd.
Nie było. Nie było i premiera in spe na ekranach. Nie było również sześćsetstronicowego uzasadnienia streszczonego ostatecznie do dziewięciu. Nie było niczego. A z Kononowicza się naśmiewano.
Media się kierują swoją filozofią. Ta zaś nakazuje łapać najpoważniejszą okazję zanim tego inni nie zrobią. Stąd niewątpliwa uczta dla ucha prześmiewców, oferowana znowu przez PiS musiała ustąpić ogólnoświatowej sensacji. Gdyby wybuchła trzy dni wcześniej, nie byłoby sukcesu Tuska. Przykryto by go pierwszą od wielu wieków abdykacją. A tak w świadomości Polaka utrwala się teraz jego bogactwo uzyskane dzięki Platformie i ciekawość, czy aby na watykańskim stolcu nie zasiądzie czarnoskóry papież. Niedostatki zaś bytowania jakie ewentualnie cierpi będzie po staremu przypisywał nieudolności pisowskich negocjatorów, którzy by przed siedmiu laty, w dobie gospodarczego boomu powinni byli załatwić dużo więcej, wtedy by nie musieli narzekać na obecną nędzę i desygnować swego premiera. Z którym nawet wystartować nie mogą.
I nie da się tej porażki przypisać układowi, szarej sieci czy innej “szarlataneryi“. Chyba, że się i papieża w jej obręb włączy. Chociaż pewne nadzieje będzie można wiązać z głosowaniem nad złożonym wczoraj w Sejmie wnioskiem o wotum nieufności dla rządu. Może się zbiegnie z wyborem następcy Benedykta XVI i wtedy cała wstydliwie odwlekana sprawa przepadnie w mrokach niepamięci, bez szkody dla PiSu.
Sprawiedliwość by tego może i wymagała chociaż prawo nie bardzo.
