"Godzimy się z tym, żeby redukować emisje, tak jak zostało to określone w 2007 i później w 2008 r., ale nie jesteśmy gotowi - po prostu nas na to nie stać - żeby wziąć na siebie dodatkowe obciążenia. Dlatego musimy szukać mechanizmu kompensującego, który pozwoli nam mieć wpływ na ceny energii" [EurActiv.pl] - tak nasz minister określił nasze stanowisko w sprawach powiększenia ograniczeń emisji CO2. Ewa Kopacz rozmawiała w tej sprawie z przewodniczącym Rady Europejskiej Hermanem Van Rompuyem, prezydentem Francji Francois Hollande’em, kanclerz Niemiec Angelą Merkel, z premierami Hiszpanii, Holandii i Wielkiej Brytanii, państw Grupy Wyszehradzkiej oraz Bułgarii i Rumunii [ibidem]. Wszyscy oni mają powody do niepokoju, ograniczenie bowiem emisji w pierwszej kolejności grozi produkcji stali, przemysłowi samochodowemu, transportowi.
Jak donosi Fraknkfurter Allgemeine Zeitung Niemcy oceniają, że wytwórcy stali bezpośrednio na pokrycie kosztów wynikających z konieczności nabywania certyfikatów emisyjnych (do 2017 roku hutnicy mają je darmo) wydadzą rocznie 657 a pośrednio dalsze 456 milionów euro, w sytuacji kiedy pozaunijnej konkurencji to nie grozi. Mówi się o łącznym obciążeniu w wysokości 70 do 100 miliardów euro dla branży o rocznym obrocie 350 miliardów. Niemieckie stalownie emitują 57 a wszystkie unijne 206 milionów ton CO2.
Wedle Hutniczej Izby Przemysłowo - Handlowej my emitujemy z produkcji stali około 8 milionów ton dwutlenku węgla czyli proporcjonalnie licząc wydamy bezpośrednio 92 a pośrednio 64 miliony euro na certyfikaty a łączne obciążenie naszego hutnictwa by wyniosło 7 do 10 miliardów euro przy uwzględnieniu siły nabywczej złotego. Potrzebne zaś nakłady stanowią co najmniej dwadzieścia procent rocznego obrotu całej branży. W dodatku energochłonność naszych stalowni należy do najniższych w świecie, czyli modernizacja naszego hutnictwa nie przyniesie tak wielu oszczędności jak może Niemcom, którzy na tonę produktu zużywają o połowę więcej energii od nas. Tyle tylko, że oni częściej od nas produkują bardziej złożone gatunki a te wymagają więcej koksu. Też zatem nie mają łatwo.
Jak pisze FAZ produkcja stali ucierpiała z powodu kryzysu a Chiny coraz bardziej decydują o jej cenach. Europa się ratuje przed konkurencją wytwarzając na potrzeby przemysłu samochodowego szlachetne odmiany wysokowytrzymałych i lekkich gatunków tego surowca. My produkujemy coraz więcej aut i zaspokajamy tylko 33% krajowego zapotrzebowania. Pozostałą ilość kupujemy też najczęściej z unijnych stalowni, bo tam możemy otrzymać materiał o parametrach wymaganych przez przemysł samochodowy. Też więc mamy i takie powody aby się obawiać pakietu klimatycznego, bo tania rosyjska stal (gniotsja, nie łamiotsja) czy tym bardziej chińska nas nie interesuje.
Wydawałoby się zatem, że partie nawołujące do reindustrializacji kraju będą szczególnie czułe na ceny surowców czy półfabrykatów przemysłowych. To jednak Niemcy podnoszą z powodu stali sprzeciw wobec unijnej polityki klimatycznej a nie my, mimo że obiektywnie rzecz biorąc jesteśmy bardziej zagrożeni. U nas politycy wolą podnosić argumenty bardziej dla nich zrozumiałe, opowiadają więc o tym, że Ewa Kopacz godząc się na ograniczenia emisji ulegnie potężnym siłom, czy zgoła odda Putinowi miliardy. To świadczy o merytorycznej klasie naszych pożal się Boże wizjonerów a także o poziomie ich popleczników. O znajomości potrzeb obiecywanej przez nich reindustrializacji już znacznie mniej.
Media się natomiast zajmują tym, czy Donald Tusk potwierdzi rewelacje, które odwołał Radosław Sikorski, czy nie. Też w ten sposób dają obraz swoich intelektualnych możliwości. Wszystko w sumie przynosi dość ponury obraz naszej polityki, świadomości otoczenia i kompetencji dla zaspokojenia naszych aspiracji materialnych.
„Biedny bo głupi” mówi stare przysłowie. Przynajmniej mądrość narodu jest u nas bez zarzutu.
